10.6.16

Microrrelato Gañador e Finalistas I Certame Micro-Relatos do Gato Neghro e Onda Cero (Lugo)








-Microrrelato Gañador : 
Amarga,  de Laura Velasco

-Microrrelatos Finalistas: 

Pintura,  de Pedro Rielo; e El Impresor de Laura Fernández



Amarga  (Micro gañador)

Se comía las bragas de su mujer. Empezó oliéndolas cuando recogía la ropa sucia y acabó comiéndoselas a bocados.
Ella no lo sabía ni jamás pensaría que la merma de su ropa íntima estaría asociada al voraz y perverso apetito de su marido. Para no levantar sospechas, empezó a comprar él mismo la lencería, así se aseguraba de que siempre tuviese material su señora y que el festín fuese a su gusto. Un día le supieron amargas, tan amargas como un limón verde y las escupió. Comprobó que todos los sábados sus bragas se volvían tan acerbas que necesitaba siempre acostarse con un poco de sal de frutas al lado de la cama. 
Él trabajaba siempre los fines de semana pero ese sábado pasaron el día juntos y sus bragas le supieron a gloria. Lo comprendió todo, pero prefirió seguir comiendo bragas amargas todos los sábados de su vida.

Laura Velasco (Lugo)
                                           

Pintura  (Micro finalista)

Tiña que desvelar o misterio daqueles cadros. Nunca vira nada igual, esas obras que fun coñecendo de vagar, constituían unha escolma do país: en poucos trazos, captaban todo o que nos representa na cartografía dos sentidos. Cavilei e pescudei coma un investigador privado, o motivo desas pinturas que se aproximaban a unha radiografía do sentir. 

Sabía que La Tour, pintou con bágoas ao aflixido San Pedro, e que o noso Lugrís tiña conexión directa co camarote do capitán Nemo. 

E tamén, que hai quen pinta con leite animal ou coas cagadas das gaivotas, pero aquel home chegaba a cerna das paisaxes. Os verdadeiros artistas son os que van máis alá. 

Descubrín que se o gran Turner se empoleiraba nos mastros para captar a esencia das tormentas mariñas, el subía a curota das montañas para recoller herba con orballo que mesturaba con bosta, e abrollaba a revelación da Alma Colectiva. 

Pedro Rielo (Santiago de Compostela)
                                   


 El Impresor (Micro finalista)

¿Saben?... todos los grandes cuentos comienzan con un "Érase una vez"... Pero éste, es solo la historia del Impresor de Miedos. Él se creía grande, y siempre confió en que tendría ocupación de por vida: ¿quién no tiene un hueco donde dejar la huella perenne del miedo? Así pues, el impresor de miedos se creyó eterno. Lo que no sabía, es que la tinta con el paso del tiempo también desaparece.

Laura Fernández (Lugo)




    M.C  Escher 





2.6.16

Semifinalistas do I Certame de Micro-Relatos do Gato-Neghro e Onda-Cero (Lugo)







Nº 6.- Coa pata no corazón digo que..., Raquel Pardo

Nº 8.- Cóncavo e Cóvexo, Luisa Rodríguez

Nª 12 .- Un perplejo final, Rosy Val

Nº 14 .- La Catrina, Eva García

Nº 22 .-Siglo XXVI, Xerardo Vidal

Nº 24.-  El Impresor, Laura Fernández

Nº 26.- Última Función, Margarita del Brezo

Nº 29.- Xemelgos , Aida Álvarez

Nº 30.- Macedonia Mental, Eva García

Nº 31.- Risa Contenida, Sara Monteverde

Nº 33.- O Amor, a Liberdade e a Barreira Invisible, Tere Neves

Nº 37.- Pintura, Pedro Rielo

Nº 41.- A Simbiose do Éxtase,  Sandra López

Nº 42.-  Amarga , Laura Velasco 









Xurado do I Certame de Micro- Relatos do Gato-Neghro e Onda-Cero Lugo (de esquerda a dereita): Xela Valdés (Libreira do Gato Neghro), Miguel Ángel Curiel (poeta), Pepa Barrios (profesora de Literatura e escritora), Lurdes Abuide (escritora e xornalista de Onda Cero Lugo), e Tomás Rivero (poeta)



31.1.16

I Certame Micro-Relatos do Gato Neghro e Onda Cero Lugo





Mariña surrealista, Urbano Lugris


Nº 44 .- Momento mágico 

Regresé de nuevo a él. Allí estaba con su incesante ir y venir, inquieto, como si no pudiese calmarse, anhelando el momento. Me acerqué para sentir su tacto, sentir su caricia en mi piel. Él, sosegado, acarició mis pies suavemente dándome la bienvenida.  
Fue tal el estremecimiento que sentí, que sumergí mi cuerpo dejándome llevar por su cadencia. Por un instante, creí vivir un sueño en brazos de... Cerré los ojos, relajándome, me dejé llevar. Así estuve un tiempo que para mí, deseaba fuese infinito. Pero una ola brusca, inesperada, rompió el momento mágico de mi sueño.  
Por un instante todo fue; angustia, zozobra, inquietud, incertidumbre…, una vez alejada la brusca ola, me devolvió a la playa sana y salva. Me senté frente a él, admirándole mientras iba y venía, con su incesante movimiento, pero algo más sosegado.  
En silencio, le di las gracias por haberme devuelto a la realidad.  

Kety Morales. Alcalá de Henares - Madrid



--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



Músicos, José Manuel Peña Romay



Nº 43.- ¡Qué siga el espectáculo!

La plaza está repleta de vida. Tascas tradicionales comparten espacio con cafeterías elegantes y restaurantes de autor. Mesas de mármol con bonitas sombrillas, rivalizan con taburetes de enea y sillas de plástico. En las mesas hay de todo: cervezas, tapas, cafés, helados, etc. También los clientes son muy distintos; parejas, familias enteras y amigos. Se puede ver ropa veraniega, sencillos vaqueros, trajes de ceremonia y vestidos de época.

Entre las mesas hay un sinfín de músicos y artistas actuando; malabaristas, humoristas, magos y cantantes. Actúan, se mueven, hablan y cantan sin parar. Se escucha el sonido profundo de una campana cercana y todos paran. De pronto, un aplauso se extiende por la plaza y los artistas saludan.

Entre risas y parabienes, el público se levanta de sus mesas apurando sus bebidas y cogiendo sus instrumentos. Los artistas cansados, ocupan ahora las mesas, dispuestos a disfrutar del espectáculo. Es su turno.

Antonio Presencia. Valencia


------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



Ilustración de Sara Morante


Nº 42.-  Amarga

Se comía las bragas de su mujer. Empezó oliéndolas cuando recogía la ropa sucia y acabó comiéndoselas a bocados.
Ella no lo sabía ni jamás pensaría que la merma de su ropa íntima estaría asociada al voraz y perverso apetito de su marido. Para no levantar sospechas, empezó a comprar él mismo la lencería, así se aseguraba de que siempre tuviese material su señora y que el festín fuese a su gusto. Un día le supieron amargas, tan amargas como un limón verde y las escupió. Comprobó que todos los sábados sus bragas se volvían tan acerbas que necesitaba siempre acostarse con un poco de sal de frutas al lado de la cama.
Él trabajaba siempre los fines de semana pero ese sábado pasaron el día juntos y sus bragas le supieron a gloria. Lo comprendió todo, pero prefirió seguir comiendo bragas amargas todos los sábados de su vida.

Laura Velasco. Lugo


--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------





Nº 41.- A simbiose do éxtase

Gustábache trazar as miñas curvas con mans finxidamente suaves. As caricias esvarábanme pola pel filtrándose cara dentro mentres describían cada unha das miñas células co agarimo da túa experiencia. Notábase que polas túas mans pasaran outros tantos romances, mais eu sentíaos apaixoados e únicos, como se fosemos parte dun todo composto unicamente por nós e polo noso encontro. Bastaba un dedo deslizándose no meu interior, acariciando cada liña imaxinaria (ou non tan imaxinaria) da nosa historia, para facer de min un arco da vella infinito. De mil maneiras te bicaría e bicaría o ceo polo que nos facías voar.

Non sei se aínda o recordas: eramos amantes do noso propio éxtase. Pero tamén eramos diferentes, tanto que non se podían romper as barreiras que nos separaban… Despois de todo, o meu corpo era papel, o meu sangue tinta e ti esquecíchesme cando remataches de absorber todas as verbas que contiña.

Sandra López . Sarria (Lugo)


--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------






Nº 40.- Nun chiscar de ollos


Facías maxia coas palabras: recordos, contos e aventuras nacían dos teus beizos cheos de cor e vida. Nas noites frías, agochados detrás da lareira, rías á esgalla meténdonos medos, curiosidades e ilusións no corpo xunto cun maremoto de emocións imposibles de enumerar. Cando ti falabas, todos escoitabamos; absorbiamos as túas verbas e faciámonos un con elas.

Era só unha cativa, pero avivabas unha imaxinación que, xa de por si inqueda, se abría camiño espertando ao mundo. Descubría o poder da mente a través das túas infinitas luces de cores.

Pero a vida foi pasando e agora xa non estás.

Paseniño, intento encher os meus baleiros con historias como as que contabas. Onde habitaba a negrura despois da túa partida, agora espertan pequenos vermes de luz. Quen sabe se chegarán a mutar en bolboretas de mil cores.

Sandra López. Sarria (Lugo)


--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


Calvin


Nº 39.- O fin do camiño

Xa o teño claro, sei o que vou que facer, mais primeiro teño que escapar dela. Ela, sempre ela tras os meus pasos. Non vou negar que temos os nosos momentos, pero non me podo deixar levar polos recordos. Ela, sempre ela nos meus pensamentos.

Saio correndo, síntoa tras de min, torzo a esquina e ela ségueme. A respiración axitada, tal vez polo principio de fatiga tal vez pola excitación da persecución. Necesitarei alcanzar a altura suficiente para que o impacto consiga o fin buscado. O medo pecha o meu estómago aínda así, afianzo os pés e alzo a cabeza. Malia que o seu xesto é de reprobación os meus ollos lánzanlle un sonriso. Ela, sempre ela xulgando.

Non sinto remorsos. O meu derradeiro pensamento: "¡Qué carallo! ¡Teño vinte meses e penso arrolar polo sofá coma un tolo!

Laura Fernández. Lugo


--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------





Nº 38.- Conexión Inconexa

Paseando paseniño pola rúa.

Imaxinas cantos personaxes atopamos? Hai todos os que ti queiras.

Mira, nese banco, un home duns 50 anos. Podería ser...un afeccionado ao cinema italiano...ou mesmo un filósofo grego.

E aquela rapaza co can? Podería ser unha activista na defensa dos animais ou xurado nun concurso de mascotas.

Imaxinas que personaxe sería...

Ah, certo... ti non imaxinas, xa non. Mergullácheste nese mundo virtual e instantáneo. Conectácheste tanto que desconectaches o botón de “pensamento libre, crítico e creativo”.

Aida Álvarez Rodríguez


--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------




Nº37.-  Pintura

Tiña que desvelar o misterio daqueles cadros. Nunca vira nada igual, esas obras que fun coñecendo de vagar, constituían unha escolma do país: en poucos trazos, captaban todo o que nos representa na cartografía dos sentidos. Cavilei e pescudei coma un investigador privado, o motivo desas pinturas que se aproximaban a unha radiografía do sentir.

Sabía que La Tour, pintou con bágoas ao aflixido San Pedro, e que o noso Lugrís tiña conexión directa co camarote do capitán Nemo.

E tamén, que hai quen pinta con leite animal ou coas cagadas das gaivotas, pero aquel home chegaba a cerna das paisaxes. Os verdadeiros artistas son os que van máis alá.

Descubrín que se o gran Turner se empoleiraba nos mastros para captar a esencia das tormentas mariñas, el subía a curota das montañas para recoller herba con orballo que mesturaba con bosta, e abrollaba a revelación da Alma Colectiva.

Pedro Rielo. Santiago de Compostela


--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------





Nº 36.- Adela

Adela lanzouse correndo rúa abaixo deixándose empapar por aquela torrencial choiva, creadora de ríos que sucaban ao carón das beirarrúas para logo lanzarse ao precipicio polas fendas dos sumidoiros.

Mais Adela non estaba desesperada. Adela era feliz. Dentro dela, hoxe, nacera outro soño; e iso era suficiente motivo de celebración. Ese soño simbolizaba unha nova vida e unha ilusión que se renovaba.

Así que Adela devecía por berralo, por comunicarllo a todo o mundo. Mais no mundo onde ela vivía só existían casas con fiestras pechadas. Non había ninguén a quen llo berrar. Estaba soa e sentiu que a súa luz interior deixara de alumar.

Entón chorou. Nos seus ollos formáronse dúas fervenzas de bágoas que se fundiron naquelas gotas de choiva, provocando que Adela volvese sorrir pois toda ela transformárase en choiva. Iso permitiulle revivir.

Adela só era auga naquel soño pois o soño levaba o nome dela.

R a n d i  E s t r a g o. Lugo


--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------





Nº 35.- Destino

Desde luego ya casi no le recordaba, por lo menos no así, no de esta manera. El paso de los años se había anclado en su rostro. Sus marcadas facciones seguían ahí, acompañadas de pequeñas arruguitas, una por cada vivencia. Desde luego, era él quien me miraba. Por un momento me pareció creer que el tiempo no había pasado. Que yo también volvía a ser joven. Volvía a ser aquella mañana soleada del 3 de mayo. El me rogaba que no me fuese. Pero esta vez yo no me iba a ir, yo me quedaba.

Liber Ansola. Liencres- Cantabria


--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


Antonio Nora

Nº 34.- Instante

No era necesaria la perspectiva de los años -aunque siempre había creído que sí-, para darse cuenta del preciso instante en que la vida hace un requiebro, culmina su punto de inflexión y te empuja siguiendo con su implacable inercia. Siempre se había preguntado por ese momento ajeno en los otros, por ese punto sin retorno del que deriva el después, pero nunca lo había contemplado para sí. Y mientras su vida anterior se alejaba por el retrovisor, su mente empezó a fabricar consuelos: los finales resueltos no son para mí, por algo suceden las cosas, seguramente alguna lección tendré que aprender…Han pasado los años y la vida sigue avanzando, sólo que ahora como un instante alargado, en el que espera todo y no espera nada, sintiendo para sí el alivio de la levedad y el reto de lo inesperado.


Berta Pérez. Lugo


--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


Ilustración de jimmy Liao



Nº 33.- O Amor, a Liberdade e a Barreira Invisibel

Había un paxaro pequeniño pero que piaba tan forte e con tanta carraxe que tiña a todos os veciños revolucionados. Evidentemente, era un paxaro engaiolado.

Había unha árbore próxima que entendía o seu berro desesperado pola liberdade.

Unha tarde na que o vento soplaba a favor, a árbore estarricouse tanto, tanto, que coas súas pólas conseguiu abrirlle a porta. Da sorpresa, o paxaro quedou paralizado. 

A árbore sorriu. Vén, díxolle, eu podo darche acubillo.

O paxaro deixou de piar. Tiña un nó na gorxa.

Só tes que bater as túas ás, dicíalle.

Sen embargo, o paxaro non se mexía. O corazón tremíalle.

Espérote cunha aperta – insistía a árbore movendo a súa follaxe.

El deixou de comer, e de beber. E pasados uns días… morreu.

Foi só entón cando a árbore puido sentir a plumaxe suave do paxaro; cando os nenos o soterraban a súa sombra.

Tere Neves .Lugo


--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



ilustración "Amantes ", Ana Juan


Nº 32 .- El y Ella 

Cada mañana el observaba cómo ella salía de su casa. Se quedaba inmóvil mientras ella pasaba por delante. Disfrutaba con la brisa que provocaba el vuelo de su falda al caminar. Ella apenas se giraba, caminaba erguida con un par de libros en la mano. Su mirada clavada en el infinito, su coleta balanceándose al ritmo de sus pasos, firmes e impetuosos. Parecía no ser capaz de concebir en su mundo la existencia de aquel chico que la miraba con ternura. Nunca llegó el día de atreverse a interrumpir ese silencio ensordecedor, era más que aire lo que los separaba. El era tan solo humano y ella un ser superior. Siempre llegaba el momento en el que ella se alejaba y el observaba cómo giraba la esquina hasta dejar tras de sí únicamente un rastro de perfume. Ya no estaba, ella se había evaporado pero el se conformaba con eso. 

Liber Ansola. Liencres- Cantabria



--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



Nº 31 .- Risa contenida 

Todos recordaban aquellos días en que el viejo avaro comenzó su tiranía económica: al morir su padre asumió el control de la fortuna familiar por ser el primogénito y la ejerció de manera perversa y con mano férrea, escatimándole hasta el último duro a la parentela y haciéndose rogar por cada moneda que soltaba.  
En su velatorio una sonrisa aleteaba en los labios apretados de los deudos, todos ellos víctimas de las veleidades del difunto. ¡Al fin se murió el maldito! pensaban y disimulaban llorando lágrimas de cocodrilo. 
Una semana después cuando se reunieron en la oficina del notario, los herederos juran haber oído una fantasmal carcajada al ser anunciado el legado: solo quedaban deudas, pero el viejo se había cuidado bien de repartirlas equitativamente entre todos. 

Sandra Monteverde Cartagena- Murcia



--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------










Fruta prohibida, Kyle Bean y Aaron Tille


Nº 30.- Macedonia mental

Había una vez una bruja que envenenó una manzana roja y brillante para dársela a una princesa. Y casi la mata. Hubo una vez una mujer que ofreció una manzana tersa y tentadora a un hombre. Y desató el pecado universal.
Esa princesa y ese hombre no reflexionaron, en su inconsciencia, que el rojo esconde peligro; el brillo, veneno; la lozanía, amargura; y la tentación, problemas. Eso decían los libros.

Fresas, cerezas y frambuesas no podían ser buenas. Higos, melocotones y plátanos escondían lujuriosas evocaciones. Limones y naranjas, esencias que transportaban a orientes paganos.

Hoy hay una niña que no come fruta. Por miedo. Por precaución. Por subconsciencia. Y languidece sin vitaminas porque guarda las manzanas amarillas, arrugadas e inofensivas, las que nadie quiere, para endulzar un futuro que quizá nunca le pertenezca.

Eva García. Arzúa (A Coruña)


--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------




Nº 29.- Xemelgos

Nacemento
- Que guapiños! E que ben! Un neno e unha neniña! Un campión e unha princesiña!

5 anos
- Pícaros! Trouxen os agasallos de aniversario! Artai, estes coches son para ti e Uxía a boneca é túa. Trae distintos vestidos para que a cambies!

10 anos
- Artai, ti non prefires xogar ao fútbol? Sempre estás a ler...Ja! Que cousas...ti non queres e túa irmá empeñada en darlle patadas ao balón. Que nena esta! A quen se lle conte...

15 anos
 - E que Artai, xa botaches en moza? Ou tes varias agochadas? Jaja... Seguro que si! Estarás feito un ligón! Ti disto nada, eh Uxía? Ti tes que concentrarte nos estudos que xa haberá tempo de ter mozo. Ademais, a estas idades os rapaces van ao que van...

20 anos
 - Uxía, pero como vas viaxar soa? É que queres que che pase algo?
 - Artai, a que hora che sae o tren?

Aida Álvarez. Lugo


--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------





Nº 28.- Pax.

Aos poucos, a tensión acumulada nos seus músculos foi desaparecendo e deste xeito foi recuperando os sentidos. O seu tacto percibía agora as fendas da madeira e o suave do verniz nas xemas dos seus dedos. A asepsia reinante ate ese momento daba paso ao arrecendo penetrante da súor. O son dun respirar cada vez máis relaxado rebotaba entre os osos do seu cráneo. A brétema que invadía todo disipábase e daba paso a un encarnado intenso que cubría todo.
Mentireiros, aproveitados, morosos, fillos de mil putas que querían darlle leccións de moralidade. A raiba transformárase en infinita felicidade. O grave da situación esmorecía no sorriso que facía de liña do Ecuador da súa cara. A paz que reflexaba a súa expresión constrastaba co caos de sangue e miolos de neno espallados polo chan.
 Unha última partitura de dignidade, con Hamelin non se xoga.

Anxo Manoel. Lugo

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------




Nº 27.- Polaridades

Contra todo pronóstico, fue él quien puso fin a la relación. Formaba parte de ese grupo de personas que viven muriendo, individuos a los que les molesta especialmente cualquier síntoma de vitalidad. A ella, sin embargo, la vida le salía hasta por los codos. Tenía tanto de eso, que a veces se le nublaba la vista y el olfato: no fue capaz de ver con sus propios ojos que aquello claramente olía a chamusquina. Permanecieron juntos mientras él fue capaz de fingir cierto gusto por vivir, al tiempo que ella intentaba simularlo por morir en vida. Con el tiempo, ambos terminaron mostrando y defendiendo su autenticidad, su esencia contraria. No se volvieron a ver, pero todavía hoy, en los días que aparentan noche, de frío y niebla espesa, a ella se le estremece el cuerpo imaginándose de nuevo en su cueva y recordando el olor de su sucio humo.

Mª Elena Velasco. Lugo


----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Familia del circo, Botero

Nº 26.- Última función

El espectáculo es un éxito. Un día más los payasos hacen reír al público a carcajadas con esos golpes tontos que se dan y que les dejan moretones ocultos bajo sus capas de maquillaje. La equilibrista disimula su cojera caminando con una sola pierna sobre la cuerda floja; mientras, en la destartalada caravana, el domador de leones reza con los puños apretados y los ojos elevados al cielo.
Llega el turno del mago. Entre aplausos se dirige con aplomo al centro de la pista. Sólo él sabe que hoy, de su raída chistera, no sacará ningún conejo.


 Margarita del Brezo. Ceuta 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------




Nº 25.- Propósito de Enmienda

Las flores que le regala por la mañana son el testigo mudo de cómo los remordimientos y las buenas intenciones desaparecen en cuanto llega la noche.


Margarita del Brezo. Ceuta


-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------




Nº 24.- El Impresor

¿Saben?... todos los grandes cuentos comienzan con un Érase una vez...Pero éste, es solo la historia del Impresor de Miedos. Él se creía grande, y siempre confió en que tendría ocupación de por vida: ¿quién no tiene un hueco donde dejar la huella perenne del miedo? Así pues, el impresor de miedos se creyó eterno. Lo que no sabía, es que la tinta con el paso del tiempo también desaparece.

Laura Fernández. Lugo


--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


Ilustración de Shaun Tam
Nº 23.- Desamor

Eran dos cuerpos en uno, un solo ser, unidos por un mismo sentimiento que invadía el espacio  que les rodeaba; caminaban con el mismo paso y sus brazos se unían formando un mundo lleno de felicidad y complicidad que nadie invadía; y de repente un huracán apareció en sus vidas, y ella inmóvil observaba como su cuerpo volvía a ser uno, como su mitad era arrastrada por otro cuerpo, otros brazos,  y se alejaba. Al contemplar ese fenómeno, su recuerdo se convirtió en viento y su corazón se volvió roca esperando que un joven huracán pudiera romperlo, y  así dos cuerpos volverían a ser uno.

Elva María Rouco . Vilalba (Lugo)

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Androide, Yves Joe Malgorn

Nº.- 22 Siglo XXVI

Ella le aceptaba sin la reticencia instintiva de las demás. Hasta parecía ansiar su compañía. Él había querido raspar la pintura del muro en blanco que le parecía su mente. Había dado con una explicación inapelable: ninguna. Mi afecto, decía ella, es como todos: porque es. La carencia de lógica de semejante idea le exasperaba.

Una noche se le ocurrió algo. Mientras ella dormía boca abajo a su lado, recorrió con los dedos su espalda. Al llegar a cierto punto del espinazo, lo oprimió con fuerza durante cinco segundos. Ella emitió un sonido metálico y murmuró con voz de anuncio radiofónico: “Modelo DAF-37391-4, unidad 13408. El androide inconsciente de su condición”.

Pese a cierta contrariedad, pareció aliviado. Se preguntó cómo se le habría ocurrido, porque no recordaba saberlo. Comprendió de repente. Parpadeó una vez, perplejo, cerró los ojos y se desplomó. Su sistema no había previsto reacción a tal anomalía.


Xerardo Vidal. Lugo


--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------




Nº 21.- Negación

Tuvo que ser en ese fatídico instante. El más triste. Sus lágrimas se negaron a aflorar a sus ojos y resbalar por sus mejillas -como algo natural-, demostrando su congoja, su desconsuelo, su desfallecimiento. Pero no fue así.

Qué pensarían los allí presentes, al verla tan aparentemente serena, distraída, absorta en sus sentimientos. Con su actitud, para los que no la conocían íntimamente, ya tenían tema de que hablar en reuniones y tertulias entre sorbos de café, o de copas. Llevaban mucho tiempo observando su persona y esperando este momento como buitres.
No le preocupaba lo más mínimo, porque, entre otras cosas, nunca había empatizado  con la demagogia, con la burda apariencia, con la falsedad. Era conocedora de sus sentimientos, y eso bastaba.

Cuando todo el ritual finalizó, subió a su coche, tras recorrer unos kilómetros, paró, estacionó en el arcén y dio rienda a sus lágrimas.


Kety Morales. Alcalá de Henares ( Madrid)

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


M C Escher

Nº 20.- Mil e unha vidas


Estou canso, que sentido ten? Moverse e esquecer, moverse e esquecer. Con cada xiro, volve a sorpresa, volve o medo pero tamén a ilusión do novo, do diferente. A miña vida, non para, non espera, é un continuo movemento. Agotado pero impelido a seguir sen descanso porque o descanso é movemento tamén. Podo ser o que queira, aínda non é tarde para cambiar, cambio e sigo, ou volvo empezar? Maldito e bendito esquecemento a un mesmo tempo. Non hai solución de continuidade, pero cada volta é unha nova oportunidade, é volver a empezar. Podo ser o que queira ser, agora estou flotando como falto de gravidade. Son un astronauta? Iso explicaría a falta de movemento, a falta de aire. Floto a deriva e xa non esquezo, agora todo é recordo, mil vidas vividas nunha mesma, unha vida de peixe nun acuario limitado e infinito a un tempo. Morro e descanso ao fin.

Anxo Manoel. Lugo

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


Mujeres corriendo, Picasso


Nº 19- Un día cualquiera

Se levantó cómo un día cualquiera, con la intención de ir a ver una exposición de fotografías antiguas sobre su ciudad natal. Era “adicta” a asistir e investigar sobre los orígenes de los que procedía.

Pero no era un día cualquiera. Nada más ponerse en pie, notó unas molestias en su pecho que la hizo sospechar. Inmediatamente pensó- esquivando sus temores-, en algún esfuerzo, o movimiento brusco que hubiese realizado inconscientemente. Le había ocurrido en otras ocasiones.

Temblorosa, deslizó sus dedos por la mama izquierda, auscultándosela, con el temible miedo de encontrarse lo inesperado.

Se calmó aparentemente al no hallar lo que buscaba. Su temor era comprensible, su madre había sufrido una mastectomía de pecho.

Acudió a su médico, y calló celosa su preocupación a su familia hasta saber los resultados del hospital.
La alentaba, que su madre lo había superado estoicamente con creces, un signo de esperanza para ella.

Kety Morales. Alcalá de Henares (Madrid)

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------





--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



Nº 17.- Mi Regalo

Cuando me propusieron hacer el papel de "Yerma", me acuerdo que me quedé perpleja. El papel con el que siempre había soñado se presentaba ante mí, como por arte de magia.

Por supuesto dije que sí, sin dudarlo un instante, pero al llegar a casa sentí pánico.

Me senté en el sofá y comencé a sudar. -Estaba pasando por unos momentos muy delicados: hacía menos de un mes que mi madre había fallecido y ella y yo siempre estuvimos muy unidas-.

Cerré los ojos y al abrirlos allí estaba ella, a mi lado. Me cogió de la mano y con gran ternura me dijo: "Hija mía, no olvides que ante todo eres una gran profesional. Utiliza tu dolor para hacer la mejor "Yerma" jamás contada".

Y así fue MADRE. Te lo regalo para ti, para siempre.

Alma Selene. Lugo

Para escoitar a lectura en Onda Cero pincha aquí:



--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
 
Muller flor, Picasso


Nº 16.- O mellor é que veñas comigo!

Detívose a contemplar unha solitaria flor que emerxía entre a finísima herba verde naquel xardín urbano. Sorprendeulle tanto aquela visión que non puido facer outra cousa que agocharse e achegarse a ela todo o posible.

Xuntou o seu nariz o máis preto , intentando uli-la súa fragrancia. Pola súa banda, a flor inclinouse un pouco cara a el esperando un agarimo na amarela coroa que posuía.

-Ola preciosa! –Dixo por fin-. Ti máis eu somos iguais: Solitarios, precisados de agarimo, incomprendidos… Os dous loitamos polo mesmo: sobrevivir.

A flor permaneceu muda. Non sabía que contestar. El entendía que a flor calase. El sabía o que era a timidez, a inseguridade cando algún descoñecido, de súpeto, se achegaba a falar, a dicir incoherencias ou verdades; sinxelamente a conversar. Un non estaba afeito a iso e sempre era unha situación un tanto violenta pola falta de costume.

-O mellor é que veñas comigo!

Randi Estrago. Lugo
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Muller mirando ao sol, Miró

Nº 15.- A cor da vida

Amélie. Pequenas cousas que fan o seu mundo máis agradable... Por que non? Xiana quería ese optimismo e esa paixón. Nese intre decidiu ir na súa procura...
Deixou o seu traballo como auxiliar administrativo na empresa RHV – Recursos Humanos, onde o humano non se atopaba por ningures. Sabía que ese traballo era para “ir tirando”. Xa era unha experta niso. E a vocación? Nestes tempos apostar por unha profesión artística parecía unha loucura. Lembraba o que súa nai lle dixera:

- “Ai Xianiña, pénsao ben... Non estas ben na oficina? Tes o teu sueldiño”.
Non, non estaba ben. Precisaba sentir que a vida era máis que traballar un feixe de horas por un “sueldiño” co que aprender a facer equilibrismo.

Xa fai seis meses da tarde con Amélie. Xa fai seis meses que Xiana sorrí todas as mañás. Xa fai seis meses que Xiana descubriu a cor da vida.

Aida Álvarez. Lugo

Para escoitar a lectura en Onda Cero pincha aquí:

http://www.ondacero.es/emisoras/galicia/lugo/audios-podcast/lugo-en-la-onda-23032016_2016032856f906b94beb280c902a2bf5.html

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Nº 14 .-  La Catrina

Trepaba por el amanecer persiguiendo la luz a través de neblinas oscuras, aferrando la incipiente mañana, tratando de adivinar dónde estaba y, sobre todo, quién era. Seres incorpóreos tironeaban desde sus pesadillas,  susurrándole imágenes perturbadoras que intentaban interrumpir su despertar. Rebautizarse cada día, para no caer en la espiral tentadora de irrealidad que amenazaba con succionarle, era un rito imprescindible para conjurar sus terrores. Cada noche, sin embargo, se entregaba agradecido a la inconsciencia que borraba el cúmulo de angustia vital. 
Y así, su existencia flotaba en un caldo espeso que, sin ahogarle, le impedía avanzar. Hasta que una vez soñó con ella: desde entonces,  hallarla fue su esperanza.
La encontró por fin una tarde, precedida por un gato negro que marcó su destino enredándose entre sus piernas. El golpe en la nuca contra el suelo del callejón fue el beso que ella había escogido para concederle la ansiada libertad.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

       
                                                   

Nº 13.- Nunca deixes de ollar ó horizonte

-Nunca deixes de ollar ó horizonte- Dicíalle María a Manolo, con cara de namorada. -Se algún día non estou, recórdame sempre-.
Pero ambos os dous vivían o amor de xuventude, vivían para amarse en corpo e alma, ata que un día a felicidade dos dous corpos chegou ao seu fin.
Manolo sabía que nunca máis a ía volver a ver, ese foi o recordo máis amargo  que endexamais sentiu. Nunca a ía sacar do seu corazón. Chorou  ata que as súas bagoas se volveron invisibles e mirando ao horizonte dixo:- María, lévame contigo, son demasiado pouco para vivir sen ti-.
María escoitouno e díxolle:-Nunca deixes de ollar ó horizonte, eu sempre estarei contigo-


----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


Fran García

Nº 12.- Un perplejo final

Hoy se levanta indeciso. Fisga en el armario, y no sabe cuál ponerse; si el pantalón de pana o uno vaquero. Guarda la carta en el bolsillo de la chaqueta. Decide no afeitarse, pero al verse las ojeras, resuelve pasarse la maquinilla. Entra en la cocina, después de vacilar durante unos minutos, se marcha sin tomar nada. Se acerca a la parada y cuando está a punto de coger el bus, determina ir andando. Saca la carta de la chaqueta y se la mete en el bolsillo del pantalón. Llega al edificio, duda entre coger el ascensor o subir las tres plantas a pie. Tras recuperar el aliento, entra en la oficina. Al salir, diez minutos más tarde, no sabe si reír o llorar… si en las vías del metro o desde el quinto piso de una casa que a partir de mañana será del banco.

Rosy Val . Simancas (Valladolid)

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


Max Ernst

Nº 10.- Un funesto recuerdo no resuelto

Acaricia el sonajero, el chupete y la ropita, que aunque no es nueva, le huele a gloria. Antes de meterlo todo en la mochila, saca los libros y una agenda. Abajo, un taxi espera.

Lleva seis meses deseando este momento, de los tres primeros prefiere no acordarse, fueron de dudas, miedos, consejos, advertencias…

Antes de entrar le insisten, otra vez,  pero ella ya ha decidido.

Lo mece en sus brazos. Cuenta sus deditos. Contempla su carita; se mira en sus ojos…. y de nuevo, aquella idéntica mirada, jadeante y loca, y el mismo dolor punzando su cuello. Y vuelve el pánico, inmovilizándola contra el suelo…

Lo retira de su pecho y pide que le traigan los papeles. 


Rosy Val. Simancas. (Valladolid)


--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Andy Prokh
Nº 9.- Pi pi pi… 

.Ola, agora non podo atenderte. Xa sabes que facer cando soe o “pi”… 

.Alégrome de que non teñas o móbil operativo, non me apetece escoitarte.

De tódolos xeitos, hai algo que che teño que dicir e non podo retelo máis: Estou cansa de tanta hipocresía, de facer coma se nada. Non somos amigos, nin imos poder selo. Despois de anos, agora sei que somos tan diferentes… eu creo que o tempo non se ten, búscase; os bicos non hai que pedilos, saen sós. E que saibas que os cornos só doen cando nacen, logo acostúmaste e incluso se levan con certo orgullo, así que non me fales con condescendencia, aínda por riba.  
As verdades a medias, son mentiras e, como tal, doen… 
Para ser feliz, tiven que apartar todo o que me amola. E unha desas cousas es ti. Es a última merda que piso. Prométocho. 
Pi pi pi… 

Raquel Pardo. Lugo


--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Andy Prokh
Nº 8.- Cóncavo e Convexo

O nariz pequeniño e o corpo xeitoso; a mirada profunda e a voz sensual; un coeficiente de intelixencia superior á media e unha oratoria feiticeira: a perfección existe e diríxese cara el con andares felinos. O leve rozamento da súa man ao pasar córtalle a respiración. Tenta ocultar o rubor que incendia as súas meixelas dándolle as costas, sen imaxinar que ela só ve a unha rapaza mediocre cando se mira no espello do mozo que acaba de rexeitala.

Luisa Rodríguez. Lugo

Para escoitar a lectura en Onda Cero pincha aquí:

http://www.ondacero.es/emisoras/galicia/lugo/audios-podcast/lugo-en-la-onda-24022016_2016022456cdee2d4beb282e4dfae930.html


--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------




Nº 7.- Coidado cos toxos… 

Ía pola rúa, camiñando apurada, coma de costume, recoñezo que son un desastre…  
Normalmente vou atoallada, non me fixo en nada nin en ninguén, pero aquel día reparei na súa cara. Era o rapaz máis guapo que vira na miña vida. Que ollos tan bonitos e intensos… tanto o eran, que quedei pampa.O problema foi que as decenas de persoas que pasaban ao meu carón, non quedaron tesas tamén. Empurráronme en tantas direccións que caín riba do rapaz dos ollos hipnóticos. Erguinme e dixen colorada “desculpa, non era a miña intención…” pero non oín o típico  “non foi nada”, senon un “mira por donde vas, toxo!” 
Paraliceime, mais reaccionei axiña. 
Miña irmá sempre di que son de mecha corta e ten razón…  
Lembrei os meus tacóns e calculei donde estaba o seu dedo gordo esquerdo. 

- Os toxos pican, lémbrao antes de abrir a boca a próxima vez, bicho.

Raquel Pardo. Lugo
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------




Nº 6 .- Coa pata no corazón digo que… 

Desculpa por roer as túas pantuflas, as que che deixaron os tres señores dos camelos debaixo da árbore, pero… tiñan un pompón! Un pompón! 
E tamén teño que pedir perdón por esquecer, algún día que outro, que non podo mollar a alfombra do salón… é tan suave… 
Sei que te amola que faga que te ergas cada domingo cedo porque non paro de ladrar, pero quero saír á rúa! Preciso correr!  
A cambio, prometo seguir recibíndote cada día como se, en vez de vir de traballar, viñeras de pasar tres anos no exilio. 
Ademáis, cada vez que esteas triste, non deixarei que ningunha das túas bágoas cheguen á barbela. Quédomas todas, heinas recoller unha a unha coa miña lingua larga. Ben sabes que non minto, que non sei. 
Sempre túa. 

Pepa. 


--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------




Nº 5.- Los cardenales

Lleva la chaqueta puesta. Hace mucho calor, pero dice que tiene frío. También, que está encantada con su visita. Miente muy bien. 
Cuando por fin se queda sola, se quita la chaqueta y sube a darse una ducha. Frota su cuerpo, suave y lentamente, el agua le calma pero en el espejo se delatan; aún se ven mucho… “Igual tiene razón madre, es mi marido, tengo que aprender a bregar con él, a ser más sumisa”. 

Se sienta frente a ella, es su consuelo:  “¡Qué sería de mí, sin estos ratitos contigo!”.
La pone boca abajo, no sale ni una gota.
Se va a comprar más. Afuera un calor sofocante. Lleva la chaqueta puesta.

Rosy Val. Simancas (Valladolid)

Para escuchar la lectura en Onda Cero pincha aquí:

http://www.ondacero.es/emisoras/galicia/lugo/audios-podcast/lugo-en-la-onda-17022016_2016021756c46fe96584a8b27ecb2a4c.html

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


Hengki Koentjoro
Nº 4.- Inferno


 A súa voz soou estraña, distante, coma se non xurdise da súa boca:“Perdóame”, dixo. Talvez foi un rogo ou unha súplica, pero ti  entendíchelo coma unha de tantas ordes recibidas nos anos de amarga convivencia con el.

Por vez primera afrontáchelo cun valor que che era alleo. Nacía naquel intre dun convencemento: as súas mans non volverían  facerche dano, e  o seu cuerpo non podería volver someterte. Entón, tamén por vez  primera,  rebelácheste e respondiches negando coa cabeza, negándolle a compaixón que  endexamais el  tivera contigo.

No che importou que na súa condena se arrastrase polas frías e esquecidas calellas dunha  cidade  á que nunca chega a luz, nin que chamase a todas as portas pechadas recibindo por resposta un inhumano silencio. 
Non, non che importou que permanecese ata o fin dos tempos nun inferno: a máis absoluta e amarga soidade.


Marián López . Lugo 

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


Margaret Collazo
Nº 3 .- Palabras abstractas 

Como una oruga dentro de una hoja verde  bajo la tormenta: Era uno de los símiles preferidos de Inés.  Así se refería al miedo. Si hablaba de esperanza, narraba como  la tortuga luchaba por  alcanzar el mar tras dejar sus huevos en la arena. Inés daba a todas las emociones y situaciones abstractas de la vida una explicación natural. –Los veterinarios, somos así -decía-, todo lo llevamos a nuestro terreno. No hablaba de ocio, sino de que el ser humano debe jugar como lo hacen los animales cuando han comido y procreado.  Yo podía pasar horas escuchando como conectaba los  pedos de las vacas con el calentamiento global.  No entendía absolutamente nada de lo que me contaba  pero me gustaba como sonaban sus palabras. Era el primer síntoma de que me estaba enamorando  profundamente de Inés. 

Marisa Rodríguez, Vilalba (Lugo)

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------





-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------  

Nº 1.- Dedos  

Pedro sentía asco por el viejo de la estación. Cada mes iba con su padre a llevarle comida y ropa. - Hay que ser generoso.- decía. Pedro hubiera elegido otro pobre para ser generoso. Alguien que no oliese a pescado y a vino. Aquel 15 de marzo le llevaron, como cada año, una tarta de chocolate. No cruzaron una palabra, pero al marcharse Pedro giró la cabeza. El viejo comía la tarta a bocados con los únicos cuatro dedos que le quedaban en una mano.- como el abuelo del cielo, pensó Pedro, mientras miraba extrañado a su padre.

Lucía Martín. Castroverde (Lugo)
  
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------                                                            
Todos os mércores ás 13:30 h leranse dous microrrelatos en OndaCero Lugo 94.9 FM
Comezamos o 3 de febreiro.

Todos los miércoles a las 13:30h se leerán dos microrrelatos en OndaCero Lugo 94.9 FM
Empezamos el 3 de febrero .